Οι επτά γυναικες του Κυανοπώγωνα

Ο Ανατόλ Φράνς προσπαθεί με χιούμορ να αποκαταστήσει το όνομα του Κυανοπώγωνα, εκείνου του θρυλικού αιμοβόρου συζύγου που εξαφάνιζε τη μία μετά την άλλη τις συζύγους του.

Ο Κυανοπώγωνας, λοιπόν, ήταν ένας καλός αλλά δυστυχισμένος άνθρωπος, ανοιχτοχέρης και γενναιόδωρος. Ντροπαλός με τις γυναίκες αλλα τις αγαπούσε βαθύτατα. Απο διάφορες συγκυρίες έχανε τις αγαπημένες του συζύγους και κάθε φορά με μεγάλη θλίψη γνώριζε την επόμενη, για να τη χάσει κι αυτη. Η μοίρα στάθηκε ακόμα πιο σκληρή μαζί του, γιατί κατηγορήθηκε ο ίδιος για το χαμό των γυναικών αυτών και παρουσιάστηκε απο τους συκοφάντες του ως αδίστακτος τύραννος.

"Ξέρω πως αυτή η προσπάθεια αποκατάστασης είναι καταδικασμένη στη σιωπή και στη λήθη. Τι μπορεί να κάνει η ψυχρή και γυμνή αλήθεια απέναντι στην απαστράπτουσα αίγλη του ψεύδους;"

Η ζωή είναι επίλυση προβλημάτων

"Οι γραφειοκρατίες είναι "μη - δημοκρατικες" (με τη δική μου έννοια της λέξης)। Εμπερικλείουν αναρίθμητους μικρούς δικτάτορες, οι οποίοι, πρακτικά, ποτέ δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών τους।"

" Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι χαριν της ειρήνης είμαι αντίθετος με το λεγόμενο κίνημα της ειρήνης। Πρέπει να μαθαίνουμε απο τις εμπειρίες μας। Και δυο φορές ήδη, το κίνημα της ειρήνης συνέβαλλε στο να ενθαρρύνει τον επιτιθέμενο। Ο αυτοκράτορας Γουλιέλμος ο δεύτερος περίμενε ότι, παρά την εγγύηση του για το Βέλγιο, η Αγγλία, για ειρηνιστικούς λόγους, δεν θα έμπαινε σε πόλεμο। Και ακριβώς το ίδιο σκέφτηκε και ο Χίτλερ, παρά την εγγύηση της Αγγλίας για την Πολωνία।"

"Θεωρώ την ύπαρξη υπερβολικού πλήθους κομμάτων ως δυσπραγία, και, κατά συνέπεια, και το αναλογικό δικαίωμα, επίσης। Γιατί η ύπαρξη υπεράριθμων κομμάτων οδηγεί σε κυβερνήσεις συνεργασίας, στις οποίες κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη προ του λαού, λόγω του ότι αυτή η συνεργασία είναι ένας αναγκαστικός συμβιβασμός"

"Η Ιστορία τελειώνει με τη σημερινή μέρα। Μπορούμε να μάθουμε απο αυτήν। Το μέλλον εντούτοις, δεν είναι ποτέ προέκταση του παρελθόντος και δεν μπορούμε να εξάγουμε συμπεράσματα απο αυτό। Το μέλλον δεν υφίσταται ακόμη, και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη μας: να επηρεάσουμε το μέλλον, εις τρόπον ώστε όλα όσα κάνουμε να αποβαίνουν προς τη βελτίωση του। Γι' αυτό το σκοπό πρέπει να χρησιμοποιούμε όλα εκείνα που έχουμε μάθει από το παρελθόν। Και κάτι πολύ σημαντικό που θα έπρεπε να έχουμε μάθει: Να είμαστε σεμνοί"

Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ

Εκείνη τη μέρα στο βιβλιοπωλείο είχα συγκεκριμένες προτιμήσεις. Θα επέλεγα λιγότερο γνωστά βιβλία αγαπημένων συγγραφέων. Ντε Κουίνσυ, Σελίν, Μπρυκνέρ, Ανατόλ Φρανς, Τσιφόρος. Έτσι βρέθηκαν στα χέρια μου και οι “Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ” του Σελίν.

“Γενικά, αν το καλοπροσέξετε, θα δείτε πλήθος συγγραφείς να καταλήγουν κουρελήδες κάτω από γέφυρες… πλάκα δεν έχει;… μιλούσα για όλα αυτά με τον Γκαστόν, τις προάλλες τον Γκαστόν Γκαλλιμάρ… κι ο Γκαστόν το κατέχει το θέμα, εννοείται!... έβρισκε, όσο μ’ αφορά, πως καλά θα ‘κανα να σπάσω τη σιωπή που μου χει κάνει τόση ζημιά! Να τη σπάσω! Μια και καλή! Να βγω απ την αφάνειά μου για ν’ αναγνωριστεί η ιδιοφυΐα μου…”

Περί αυτού πρόκειται, για την φανταστική συνέντευξη προς τον καθηγητή Υ, προκειμένου να βγει απ την αφάνεια ο συγγραφέας. Στη συνέντευξη αυτή βέβαια, δεν φροντίζει να κολακεύσει κανέναν, αλλά με τη γνωστό σαρκαστικό του ύφος και την ειρωνεία, σχολιάζει το αναγνωστικό κοινό και τις προτιμήσεις του, τους άλλους συγγραφείς, τους εκδότες και όλο το μηχανισμό προώθησης των βιβλίων.

“Η αλήθεια, να, απλούστατα, το βιβλιοπωλείο περνάει σοβαρότατη κρίση αναδουλειάς. Μην μπας και πιστέψτε ούτε μηδενικό απ τα τάχα μου 100.000 αντίτυπα! 40.000!... ακόμα και 400!... παραμύθια! Αλί!... Αλί!... Μόνο τα αισθηματικά ρομάντζα... και πολλά λέω!... κρατάν λίγο τα μπόσικα!... και κάπως η "μαύρη σειρά"... κι η "πτωματί"... Στην πραγματικότητα, δεν πουλάν πια τίποτα... είναι σοβαρό!... ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, οι οικιακές συσκευές, το σκούτερ, τ αμάξι 2, 4, 6 ίππων κάνουν φοβερή ζημιά στο βιβλίο... όλα "με δόσεις", φαντάζεστε! και τα "γουικέντ"!... κι οι ωραίες διακοπούλες ανά δι-τρίμηνο!... κι οι Κρουαζιέρες Λολολούλου!... έχετε γεια μικρά βαλλάντια!... βλέπε χρέη!... μήτε σάλιο διαθέσιμο!... και μετά σου λέει ν αγοράσεις βιβλίο!..”

Σιγουρα δεν προκειται για έργο ίσης αξίας με το ανεπανάληπτο "Ταξιδι στην άκρη της νύχτας". Μου άφησε όμως καλές εντυπωσεις.

Περί βλακείας

Η ύπαρξή της, αναμφισβήτητη. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν είχει πει: «μόνο δυο πράγματα στον κόσμο είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανοησία, αν και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο». Αλήθεια, όμως, τι ακριβώς είναι βλακεία; Ο Άμπροουζ Μπηρς την χαρακτηρίζει «δώρο εξ ουρανού», «Θείο χάρισμα» του οποίου η δημιουργική και λογική δύναμη διακατέχει την ανθρώπινη σκέψη, οδηγεί τις πράξεις μας και κοσμεί τη ζωή μας. Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο να δοθεί ένας ορισμός, κοινά αποδεκτός μια και το ερώτημα αυτό μοιάζει με ερώτημα όπως: τι είναι καλό, τι είναι ωραίο.
Ο χαρακτηρισμός κάποιου ως ηλίθιος θεωρείται αρνητικός, ωστόσο η βλακεία έχει και τα θετικά της, γεγονός που έχει σχολιαστεί κατά καιρούς. Καταρχήν "βρίσκεται σε αφθονία και μπορεί να πάρει διάφορες μορφές σε αντίθεση με το βασίλειο της σοφίας που είναι μια έρημη περιοχή την οποία όλοι γενικά την αποφεύγουν". Για έναν λιγότερο ισχυρό η εξυπνάδα θα μπορούσε να θεωρηθεί απειλή προς τον ισχυρότερο. Είναι η βλακεία αυτή που θα διώξει τη δυσπιστία του ανώτερου και θα δώσει ασφάλεια στον «ηλίθιο». Ο Ρόμπερτ Μουζίλ γράφει "δεν υπάρχει καμία σημαντική σκέψη, την οποία η βλακεία δεν θα ήξερε πώς να μη χρησιμοποιήσει: είναι ευκίνητη προς όλες τις κατευθύνσεις και μπορεί να φορέσει όλα τα φορέματα της αλήθειας. Η αλήθεια όμως έχει μόνο ένα φόρεμα και έναν δρόμο για κάθε περίπτωση και βρίσκεται πάντα σε μειονεκτική θέση..." Πώς να μην αναφωνήσει και ο Friedriech Von Schiller πως απέναντι στη βλακεία ακόμα και οι Θεοί μάχονται χωρίς ελπίδα!

Προβληματίζομαι όμως, γιατί "όταν αναφέρεται κανείς στη βλακεία, αυτόματα εξαιρεί τον εαυτό του από την κατηγορία αυτή. Μοιάζει σαν να προσπαθεί να πείσει τους άλλους ότι δεν είναι ανόητος, ενώ αυτό που πετυχαίνει είναι να εγείρει υποψίες περί του αντιθέτου". Και εγώ ήδη επεκτάθηκα πολύ.

Ιερές Βλακείες

Πώς ξεκίνησε ο χριστιανισμός; Πώς επιβλήθηκε; Γιατί πιστεύουμε ακόμα; Γιατί χαρακτηρίζονται “ιερές βλακείες” τα κείμενα των παπάδων;


Πολύ άπλα γραμμένο αλλά η εύκολη διασταύρωση με τα ιερά κείμενα (παλαιά & καινή διαθήκη, χριστιανικές ιστοσελίδες κλπ) αναδεικνύει την ορθότητα των όσων παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό. Δεν έχει το βάθος του Pascal Boyer και του Richard Dawkins βέβαια, αλλά είναι ιδανικό για μια πρώτη προσέγγιση και αμφισβήτηση των “ιερών” κειμένων με τα οποία έχουμε προσηλυτιστεί εδώ και χρόνια. Στη συνέχεια θα πρότεινα να διαβαστεί η “Περί θεού αυταπάτη” του Dawkins, ίσως το αρτιότερο έργο ενάντια στην τυφλή πίστη.

και μια πολύ ωραία φωτογραφία απο το http://diagoras.wordpress.com/

Aπό την Αναγέννηση στην Αμερικανική Επανάσταση.

Στη βιβλιοθήκη μου ελάχιστα ιστορικά βιβλία βρίσκονται και για να είμαι ειλικρινής, δεν μου έρχεται κανένα στο μυαλό αυτή τη στιγμή. Ίσως επειδή δεν έχω τη διάθεση να καταπιαστώ με μια χρονική περίοδο και να διαβάσω από πολλές πηγές προτού σχηματίσω άποψη για το τι πραγματικά συνέβη.

Όταν όμως τύχει να ξεμείνεις στο νησί επειδή έχασες το πλοίο και το επόμενο δρομολόγιο είναι 3-4 ώρες αργότερα, ε, τότε ψάχνεις απεγνωσμένα ένα βιβλίο να περάσει ευχάριστα η ώρα. Και από τη δύσκολη θέση με έβγαλε η Σοφία, σύζυγος γνωστού συμβολαιογράφου του νησιού και την ευχαριστώ πολύ γι αυτό. Από τα βιβλία που διέθετε αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το εν λόγω βιβλίο επειδή ακριβώς δεν είχα διαβάσει ποτέ για τη συγκεκριμένη περίοδο.

Ο Λόρδος Άκτον δεν μου ήταν γνωστός, αν και διαβάζοντας εκ των υστέρων τη βιογραφία του θεωρείται από τους μεγάλους ιστορικούς του 19ου αιώνα. Δική του είναι και η πασίγνωστη φράση "Η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα". Αφού όμως, δεν θεωρώ ότι μπορώ να εκφέρω άποψη για την αντικειμενικότητα του συγγραφέα, θα πω την προσωπική μου εμπειρία διαβάζοντας το έργο του. Δεν σταμάτησα να διαβάζω ούτε στιγμή κατά την τρίωρη αναμονή μου στην καφετερία του λιμανιού, το άφησα απ τα χέρια μου μόνο όταν είδα το πλοίο να μπαίνει στο λιμάνι. Ο Λόρδος Άκτον γραφεί όχι για τους εξειδικευμένους αναγνώστες αλλά για το ευρύ κοινό.

Η κόρη του Αγαμέμνονα- Ο διάδοχος

Τωρα υπαρχει ελευθερος χρόνος για περισσοτερη ενασχοληση με το βιλιο. Οχι μονο διαβάζω περισσοτερο, αλλα πλεον εχω περισσοτερο χρόνο να ανεβάζω και καμια ανάρτηση.

Μετά απο διήμερο στη Λέσβο, γυρισα εχοντας διαβάσει 2υπεροχα βιβλια. Ηταν υπεροχη συντροφια μια που βρεθηκα τελικα μονη μου στο νησι.

Στο πρωτο σκέλος "Η κόρη του Αγαμέμνονα" παρομοιάζεται ο πειθαναγκασμός της κόρης του αξιωματούχου με τη θυσία της Ιφιγένειας, δινοντας μάλιστα και αλλες αιτιες για τη θυσια της τελευταιας περαν της απαιτησης των θεών.

Στο δευτερο, ο πατερας της "ο Διαδοχος" σκοτωνεται μυστηριωδώς μέσα στο σπίτι του. Πολλοι μιλους για αυτοκτονια, αλλα η αυτοψια θα διερευνησει τα πραγματικα αιτια. Σε ανελευθερα καθεστωτα βεβαια, το πορισμα της αυτοψιας δεν ειναι απλα εργαλείο δικαιοσύνης, αλλα πολιτικη δήλωση.

"Λίγες μονο εβδομάδες νωρίτερα, στο νεκροταφείο των Μαρτυρων της Πατρίδας, ξέθαψαν τοκν Κάνο Ζμπίρα, πρώην μέλοςτου Πολιτικού Γραφείου, που είχε αυτοκτονήσει πριν αρκετά χρόνια. Ήταν η τρίτη φορά που του γινόταν εκταφή! Κάθε αλλαγή πλεύσης στην πολιτική γραμμή, πριν ακομα επηρρεάσει την οικονομία, είχε συνέπειες στο λείψανό του. Οι μεταθανάτιοι ρευματισμοί -rhumatismus post-mortem -, ασθένειαμέχρι στιγμής άγνωστη σε μας, ήταν πιο ακριβής δείκτης των αλλαγών, παρά τα προγνωστικά των αναλυτων."

Πώς να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει

«Ποτέ δεν διαβάζω ένα βιβλίο του οποίου πρέπει να κάνω την κριτική. Σε προκαταλαμβάνει τόσο πολύ!» Όσκαρ Ουάιλντ

Ο τίτλος είναι ομολογουμένως από τους πιο παράδοξους. Κατ’ αρχήν αποτελεί ταμπού. Όλοι το ξέρουμε, όλοι το έχουμε κάνει αλλά κανείς δεν το παραδέχεται… Μα είναι δυνατόν να μιλάει κανείς για βιβλία που δεν έχει διαβάσει; Και για ποιο λόγο να το κάνει; Με ποιο τρόπο; Το βιβλίο δίνει απαντήσεις και σε αυτά τα ερωτήματα. Θα πρέπει να τονιστεί, όμως, δεν δίνει ένα «συνταγολόγιο» για το πώς θα δείχνουμε καλλιεργημένοι χωρίς να ανοίξουμε βιβλίο, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Πώς η ανάγνωση ενός βιβλίου θα ανοίξει τους πνευματικούς μας ορίζοντες και θα βοηθήσει τη δημιουργικότητά μας.
«Όταν εισερχόμαστε σ’ ένα βιβλίο για να γράψουμε την κριτική του, υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε το πιο μύχιο κομμάτι του εαυτού μας, προς όφελος – θεωρητικά τουλάχιστον- του βιβλίου αλλά εις βάρος του εαυτού μας. Το παράδοξο της ανάγνωσης είναι ότι η πορεία προς τον εαυτό μας περνάει μέσα από ένα βιβλίο αλλά πρέπει να παραμείνει ένα πέρασμα. Γι’ αυτό ο καλός αναγνώστης προτιμά να διασχίζει τα βιβλία, καθώς γνωρίζει ότι το καθένα κουβαλάει ένα κομμάτι του εαυτού του και μπορεί να του ανοίξει το δρόμο, εάν έχει τη σύνεση να μη σταματήσει σε κανένα από αυτά»
Ολόκληρο το βιβλίο είναι ένα εργαλείο για καλύτερες αναγνώσεις, είναι ένας ύμνος προς τα βιβλία!

Οι αλήθειες των άλλων

"Ακούγοντας και την άλλη πλευρά της ιστορίας, θα πεισθείς ότι υπάρχουν περισσότερα στην ιστορία από όσα λένε οι δύο πλευρές." Frank Tyger,

Ο Θέμελης είναι σταθερή αξία στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Γι αυτό και δεν είχα εκπλαγεί απο τις τόσες εκδόσεις που γνώρισε λίγες μόνο μέρες μετά την κυκλοφορία του τελευταίου αυτού έργου του (ok μου φάνηκε λίγο περίεργο πώς μια βδομάδα μετά την κυκλοφορία του είχα στα χέρια μου την 11η έκδοση...)

Καταπιάνεται με ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα: την ιστορική αλήθεια και την προσέγγισή της ή ακριβέστερα: οι δικές μας αλήθειες απέναντι στις αλήθειες των άλλων. Ποιος έχει τη θέληση να ψάξει, τη δύναμη να δει αλλά και το κουράγιο να διαδώσει την αλήθεια; Μήπως οι έθνικοί παλληκαρισμοι (ιδίως όταν πρόκειται για λεκτκούς παλληκαρισμούς) είναι η εύκολη λύση σε αντιδιαστολή με την κατανόηση, τον συγκερασμό, την ανοχή;

Εδώ έρχεται στο μυαλό ο Νίτσε:

"Οι πεποιθήσεις είναι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της αλήθειας από τα ψέματα."

Μάτια μου

Πρώτη φορά άκουσα για την Κα Τζιρίτα απο τον φίλο akama, ο οποίος μου συνέστησε να διαβάσω το τελευταίο βιβλίο της, "Μάτια μου". Η ηρωίδα του βιβλίου που είναι τυφλή ερωτεύεται τον Λουκά, ένας εφηβικός έρωτας που τελειώνει απότομα αφήνοντας πληγές και στους δυο. Οι δυο αυτοί άνθρωποι μεγαλώνουν, προχωρούν στη ζωή τους μέχρι που ξανασυναντώνται πολλά χρόνια μετά. Όμως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει...

Ομολογώ ότι δεν είναι το είδος της λογοτεχνίας που προτιμώ. Διαβάστηκε όμως ευχάριστα μέσα σε δυο μέρες αναγκαστικής παραμονής στο σπίτι λόγω ασθένειας. Φυσικά, ξόδεψα ό,τι χαρτομάντηλα είχα: λίγο το συνάχι αλλά κυρίως η ευαισθησία που έχω όταν αρρωσταίνω, η αυτολύπηση με επιστέγασμα ένα τόσο συγκινητικό βιβλίο....

Ιδιαιτερη αναφορά πρέπει αν γίνει για το επίμετρο, γραμμένο απο τον Βαγγέλη Αυγουλα, τριτοετή φοιτητή της Νομικής Αθηνών, μέλος της Διεθνούς οργάνωσης για νέους με προβλήματα όρασης VIEWS και μέλους της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών. Μερικές συμβουλές για το πως να βοηθήσουμε τους ανθρώπους με προβλήματα όρασης να αισθανθούν καλύτερα. Βοήθησε πολύ στο να λυθούν κάποιες απορίες μου και να είμαι προετοιμασμένη ώστε να γίνει ευκολότερη η συναναστροφή με κάποιον τυφλό.

Τι ζητούν οι βάρβαροι

Αγοράστηκε περυσι στις 28 Οκτωβρίου, απόγευμα όταν γύριζα απο τον Πόρο ψόφια στην κούραση. Σταμάτησα για τον καθιερωμένο καφέ στα ΣΕΑ πριν την Ελευσίνα όπου και υπάρχει βιβλιοπωλείο και ήταν ανοιοχτό εκείνη τη μέρα (φυσικά και το ήξερα, αυτός ήταν ο λόγος που σταμάτησα). Μια μέρα που για τους περισσότερους ήταν αργία, εγώ είχα πάρα πολλή δουλειά και αποφάσισα ότι μου άξιζε ένα δωράκι.

Κάτω απο το ταμείο βλέπω το "τι ζητούν οι βάρβαροι", και αφού είχα βεβαιωθεί για την αξία του βιβλίου και απο την αναγνώστρια (http://anagnostria.blogspot.com/2008/10/blog-post_14.html) θεωρησα ότι ήταν καλό δωράκι για τον εαυτό μου.

Το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον από την αρχή. Το βασικό του θέμα είναι ένας λογοτεχνικός διαγωνισμός για το βραβείο Interbalkan. Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι από τους διαγωνιζόμενους στα έργα τους περιγράφουν το ίδιο ιστορικό γεγονός, ο καθένας όμως διαφορετικά και από τη δική του οπτική; Όπως λέει και η αναγνώστρια: "Ο καθένας απ' αυτούς υπερασπίζεται τη δική του αλήθεια, που έχει να κάνει με την ιστορική πορεία της ταραγμένης αυτής περιοχής της Ευρώπης, και που η Ευρώπη αδυνατεί να κατανοήσει. Χαρακτηριστική είναι η στάση της εκροσώπου ενός γαλλογερμανικού καναλιού, της Ούτα Ράουντερμπεργκ, που παρακολουθεί το συνέδριο, αλλά που κάποια στιγμή απηυδησμένη το εγκαταλείπει χαρακτηρίζοντας όλη αυτή τη σύναξη ως "τρελοκομείο". "

Ποτέ δεν πίστεψα στην μοναδική, αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, αλλά στο ότι η αλήθεια μπορει να έχει πολλές πλευρές και προσπαθώ κάθε φορά να δω και την άλλη οπτική. Γι αυτό και μου άρεσε πολύ αυτό το βιβλίο, αφού αποφεύγει την έστω και έμμεση τοποθέτηση του συγγραφέα, και παρουσιάζει απλά και αμερόληπτα τα γεγονότα του συνεδρίου. Ομως,"τα γεγονότα είναι η στιγμιαία συμβολή πολλών ιστοριών, που η διαδρομή τους, πριν και μετά, χάνεται στο πλέγμα της ζωής των ανθρώπων, ανάμεσα σε άλλες ιστορίες, και μόνο με υποθέσεις μπορούμε να τις αναπαραστήσουμε." Τελικά ίσως αυτή να είναι και η ομορφια της υποθεσης...

Μερικές στάσεις στο βιβλίο

• Βαλκανική φιλία! Εσύ ειρωνευόσουν τέτοια συνθήματα ακόμα και όταν έγραφες τα βιβλία που σου χάρησαν τη φήμη του διεθνιστή συγγραφέα. Δεν αγαπιούνται τα πλήθη, οι άνθρωποι αγαπιούνται

• Μη βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Όσο πιο αβέβαιη γίνεται μια αλήθεια τόσο φανατικοτεροι γίνονται οι πιστοί της

• "Ώστε λοιπόν" είπα "όλοι προσερχόμεθα εις αυτόν τον πόλεμον ως χαμένοι;" Ο Συνταγματάρχης Γεωργιάδης ώρθωσε το κορμί του και έστρεψε το βλέμμα προς τα εμπρος. "Όταν έχεις χάσει οριστικώς κάτι πολύτιμον" είπε "πολεμάς με πείσμα διά να αποκτήσης όλα τ΄άλλα."

Ο λευκός τίγρης

Ο λευκός τίγρης είναι ένα πολύ σπάνιο ζώο. Οπως και ο ήρωας του βιβλίου, που ξεχωρίζει για την εξυπνάδα του απ΄ όλα τα παιδια της περιοχής του που ονομάζεται Σκοτάδι.

Ο κόσμος είναι σκληρός, για να ξεφύγει κανείς απο το πεπρωμένο πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις. Ο Μπαλραμ Χαλβάι απο το κάθισμα του σοφέρ ακούει, παρατηρεί και σκέφτεται πως θα κερδίσει την ελευθερία του. Βέβαια, για να γίνει κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να σκοτώσει το αφεντικό του...

Το βιβλίο αυτό είναι που κέρδισε το βραβείο Μπούκερ 2008 και θα έλεγα ότι αξίζει να διαβαστεί.

Διάλογος ιερωμένου και ετοιμοθάνατου

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο που και λόγω του μικρού μεγέθους του ξαναδιάβασα ΄σημερα. Εκνευρισμένη απο κάποιες μικρότητες καθως και την ηλιθιότητα κάποιων γειτόνων. Εψαξα ένα μικρο ανάγνωσμα να ξεφύγω λίγο απο τις σκέψεις.

Και να ένα ωραιο απόσπασμα : "Υπάρχει άνθρωπος, που βλέποντας το ικρίωμα πλάι στο έγκλημα, θα το διέπρατε αν ήταν ελεύθερος να μην το πράξει; μας συνέχει μια ακαταμάχητη δύναμη και οι έχοντες την εξουσία δεν μας προτρέπουν παρά μόνο προς εκέινη την πλευρά προς την οποία ρέπουμε. [...] Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να είμαστε ένοχοι επειδή ρέπουμε προς την πλευρα στην οποία η ίδια (η φύση) μας ρίχνει; Όχι περισσότερο ένοχοι απο τη σφήκα που έρχεται να εξακοντίσει το κεντρί της στο δέρμα σου"

επιστροφη....

Κατά καιρούς χανομαι στην καθημερινότητα, σε άλλα ενδιαφέροντα, σε χαζές συνήθειες, επιστρέφω όμως... και συνεχίζω ακάθεκτη...

Μόνολογκ

Είχα διαβάσει καλές κριτικές για τα προηγούμενα έργα του Λένου Χρηστίδη και είχα ούτως ή άλλως σκοπό να αγοράσω κάποιο από αυτά. Οπότε μόλις είδα στα ράφια του βιβλιοπωλείου το τελευταίο του, το αγόρασα, χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτό, απλά με τη διάθεση να γνωρίσω ένα σύγχρονο Έλληνα συγγραφέα.

Το βιβλίο αυτό είναι ένας μονόλογος. Χωρίς κάποια πλοκή ή χρονολογική σειρά. Απλός αλλα απολαυστικος.