O Oστεοφύλαξ

Ο Oστεοφύλαξ είναι ένας άνθρωπος που αγαπά τη δουλειά του. Τυπικός, δίκαιος με όλους και συνεπής προς τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Ενίοτε «παρηγορούσε» μερικές κεκαυμένες χήρες αλλά προσεκτικά και αφού πρώτα βεβαιωνόταν για τη συγκατάθεσή τους.

«Η οστεόπολη έμοιαζε ωσάν να ζούσε στο άχρονο. Μία ελάσσων ή ελαχίστη πόλις που δεν είχε τίποτα να κάνει με τις συνηθισμένες. Εκεί ο χρόνος ροκανίζει τους ανθρώπους και φθείρει τα κτίρια. Εδώ όλα ζουν μες στη μακαριότητα της αχρονίας. Όλα εν κενώ. Οι κιβωτιόσχημοι ίδιοι και απαράλλαχτοι. Από τη μέρα της ανακομιδής έως την ημέρα της Κρίσεως ή της συντέλειας του σύμπαντος κόσμου θα είναι ίδιοι και απαράλλακτοι.» «Οι ένοικοί των ούτε αγωνιούν, ούτε ασφυκτιούν. Οι πλεκτάνες, ο δόλος, ο φθόνος και οι μυστικές υπηρεσίες δεν τους αγγίζουν». Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει με τον κόσμο των ζωντανών, εκεί που κάθε ένας επιδιώκει μέσα από δοσοληψίες να εξελιχθεί στην ιεραρχία, να αναλάβει θέσεις εξουσίας. Ούτε καν η θέση του οστεοφύλακα θα έμενε χωρίς διεκδικητές, χωρίς άτομα που να θέλουν να τον παρακάμψουν. Ο Οστεοφύλακας είναι αρκετά νοήμων για να αναγνωρίζει τα άτομα που επιθυμούν να τον παραγκωνίσουν αλλά δεν δείχνει να θέλει να συμμετάσχει σε μηχανορραφίες. Θέλει απλά να προστατεύσει τον εαυτό του από τις παγίδες που νιώθει ότι προσπαθούν να του στήσουν (χωρίς να αναλαμβάνει ιδιαίτερη δράση).

Μέσα του όμως έχει και κάτι που χρόνια προσπαθεί να ξεχάσει. Την ιδιαίτερη (πλατωνική;) σχέση που ο ίδιος είχε αναπτύξει με μια καθηγήτριά του και τον ύποπτο θάνατό της για τον οποίο διατηρεί ακόμα τύψεις. «Είναι και αυτός ένας τρόπος να περιφέρεται κανείς στα ξώβεργα της μνήμης. [...] Ένα «έτσι» και το πουλάκι πιάστηκε. Και βασανίζεται να ξεκολλήσει. Και αφήνει τα νυχοπόδαρά του, ενθύμιο της περιπέτειάς του, πάνω στο ξώβεργο. Και έτσι ματωμένο περιφέρεται στον αιθέρα και φοβάται, τρέμει μην ξαναπιαστεί»

Πρωτότυπο το θέμα και πολύ ταιριαστή η επιλογή της γλώσσας και του ύφους. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου αναγνώσματα αλλά πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί.