Ο Ανδρέας Κορδοπάτης είναι ένα πραγματικό πρόσωπο από τη Δάρα Μαντίνειας. Το 1903 παίρνει την απόφαση να πάει στην Αμερική να δουλέψει όπως έκαναν τα αδέρφια του και πολλοί συντοπίτες του. Στο βιβλίο του Βαλτινού εξιστορούνται σε πρώτο πρόσωπο οι προσπάθειες του Κορδοπάτη να πάει στην Αμερική, μια που λόγω κάποιας ασθένειας των βλεφάρων δεν του επιτρεπόταν η είσοδος στη χώρα.
Καταφέρνει να ξεφύγει από τους φρουρούς που θα φρόντιζαν τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα και μετά αρχίζει ένας νέος αγώνας, να μην τον ανακαλύψουν που ήταν λαθρομετανάστης.
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι απλή ώστε να ταιριάζει με το μορφωτικό επίπεδο και την εποχή του Ανδρέα Κορδοπάτη. Λέξεις όπως μπόσης (=αφεντικό), σαλούνι, Σανλαίκι Σίτυ, φρι πες, αι ντο νο να δίνουν το κλίμα της εποχής και της χώρας.
«Έμεινα στο χωριό έναν χρόνο και άρχισα τη θεραπεία.
Ο γιατρός να καθαρίζει τα τραχώματα με το νυστέρι και να ρίχνει μέσα τα φάρμακα που με τριβόλιζαν.
Όταν νόμισα ότι έγιναν καλά τα μάτια μου, αποφάσισα το δεύτερο ταξίδι.»
«Ήρθε ο γιατρός κι άρχισε να εξετάζει έναν έναν.
Όποιος ήταν καλός του ‘δινε μια κάρτα με μπλε μολύβι κι έγραφε απάνω οράιτ, αμερικάνικα. Όποιος δεν ήταν καλός του ‘δινε σκαρτ με κόκκινο.»
Από την αρχή ένιωθα ότι είχα τον κυρ-Αντρέα απέναντί μου να μου τα διηγείται πίνοντας ουζάκι στο καφενείο του χωριού.
(Τι Δάρα που είναι το χωριό του, τι Ντάρα που είναι το δικό μου...)
Καταφέρνει να ξεφύγει από τους φρουρούς που θα φρόντιζαν τον επαναπατρισμό του στην Ελλάδα και μετά αρχίζει ένας νέος αγώνας, να μην τον ανακαλύψουν που ήταν λαθρομετανάστης.
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας είναι απλή ώστε να ταιριάζει με το μορφωτικό επίπεδο και την εποχή του Ανδρέα Κορδοπάτη. Λέξεις όπως μπόσης (=αφεντικό), σαλούνι, Σανλαίκι Σίτυ, φρι πες, αι ντο νο να δίνουν το κλίμα της εποχής και της χώρας.
«Έμεινα στο χωριό έναν χρόνο και άρχισα τη θεραπεία.
Ο γιατρός να καθαρίζει τα τραχώματα με το νυστέρι και να ρίχνει μέσα τα φάρμακα που με τριβόλιζαν.
Όταν νόμισα ότι έγιναν καλά τα μάτια μου, αποφάσισα το δεύτερο ταξίδι.»
«Ήρθε ο γιατρός κι άρχισε να εξετάζει έναν έναν.
Όποιος ήταν καλός του ‘δινε μια κάρτα με μπλε μολύβι κι έγραφε απάνω οράιτ, αμερικάνικα. Όποιος δεν ήταν καλός του ‘δινε σκαρτ με κόκκινο.»
Από την αρχή ένιωθα ότι είχα τον κυρ-Αντρέα απέναντί μου να μου τα διηγείται πίνοντας ουζάκι στο καφενείο του χωριού.
(Τι Δάρα που είναι το χωριό του, τι Ντάρα που είναι το δικό μου...)
3 σχόλια:
Ο Βαλτινός έχει μια απόλυτα λιτή και ελλειπτική γραφή. Σε άλλους δεν αρέσει. Για μένα είναι απόλυτα σύγχρονος. Η γραφή του είναι αυτή που ταιριάζει και εκφράζει την εποχή μας.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι "χρήσιμη" παρουσίαση της μετανάστευσης των Ελλήνων της Πελοποννήσου στην Αμερική. Δυστυχώς ξεχνάμε...
Προσωπικά μου αρέσει αυτή η γραφή. Ιδίως στο συγκεκριμένο θέμα. Με απλά λόγια, σταράτα εκφράζει τους πόνους και τις αγωνίες μιας ολόκληρης εποχής.
Συμφωνούμε, αυτό το λιτό ύφος που εμμένει στην ουσία των πραγμάτων έχει μια γοητεία. Βαριέμαι πολλές φορές τις λογοτεχνίζουσες φλυαρίες της λεπτομέρειας
Δημοσίευση σχολίου