Ως εκ θαύματος

Δεν ξέρω αν τυχαίνει και σε άλλους, αλλά αν δεν διαβάσω λογοτεχνία για κάποιο διάστημα με πιάνει σύνδρομο στέρησης. Μάλιστα το διάστημα του Ιουλίου έτυχε να συναναστρέφομαι με κόσμο με άλλες προτεραιότητες (πλην της οποιαδήποτε πνευματικής καλλιέργειας) σε σημείο να αισθάνθώ για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι άρχισα να χάνω τον εαυτό μου. Ξαφνικά εγώ δεν ήμουν εγώ. Για να πω την αλήθεια το σοκ ήταν μεγάλο μια που πάντα διατεινόμουν ότι ήμουν "και του σαλονιού και του λιμανιού". Τελικά δεν ανήκω σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες γιατί πνίγομαι και στις δυο.

Τώρα τι σχέση έχουν αυτά που γράφω με τον τίτλο "Ως εκ θαύματος", απλά περνώντας από ένα βιβλιοπωλείο θυμήθηκα τις παλιές καλές συνήθειες και πήρα αυτό το βιβλίο του Κων/νου Τζούμα. Ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν: ανάλαφρο, χωρίς ίχνος πεσιμισμού και μιζέριας. Είναι λίγο στρογγυλεμένο σε κάποια σημεία, εξιδανικεύει λίγο το παρελθόν, αλλά αυτό δεν μου φάνηκε καθόλου άσχημο. Και επειδή δεν είμαι βιβλιοκριτικός αλλά γράφω για τα δικά μου συναισθήματα που δεν είναι ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα που διαδραματίζονται στην προσωπική μου ζωή, ένα μπορώ να πω για το συγκεκριμένο βιβλίο, μου φάνηκε εξαιρετικό. Μου έφτιαξε τη μέρα και όχι μόνο...

Και επειδή προέρχομαι από παρατεταμένη στέρηση, αυτές τις μέρες διαβάζω μανιωδώς ό,τι βρεθεί στα χέρια μου, ολοκλήρωσα και το εκπληκτικό "ταξίδι στην άκρη της νύχτας" και κάποια άλλα για τα οποία θα γράψω προσεχώς...