Όλο αυτό τον καιρό που δεν ανέβαζα αναρτήσεις, δεν σημαίνει ότι δεν διάβαζα. Απλά υπάρχουν περίοδοι που είμαι τόσο κλεισμένη στον εαυτό μου που δεν θέλω να ασχολούμαι με τις σκέψεις μου. Απλά διαβάζω και ξεχνιέμαι.
Τον προηγούμενο μήνα διάβασα δυο βιβλία που έχουν μεταφερθεί με επιτυχία στον κινηματογράφο. Το ένα είναι η «Λολίτα» του Ναμπόκοφ και το άλλο η «Ονειρεμένη Ιστορία» του Άρθουρ Σνίτσλερ». Μέχρι τώρα μου είχε τύχει μόνο το αντίθετο, δηλαδή να δω σε ταινία κάποιο βιβλίο που να έχω διαβάσει. Απογοητεύτηκα και έκτοτε το αποφεύγω.
Ομολογώ πάντως ότι η ονειρεμένη ιστορία δεν κατάφερε να μου προκαλέσει το ενδιαφέρον. Όσο το διάβαζα, απλά έρχονταν οι εικόνες της ταινίας στο μυαλό μου. Δεν είχα όμως την ίδια διάθεση διαβάζοντας τη Λολίτα. Η περιπέτεια ενός παιδιού χωρίς κανένα στον κόσμο, παρά μόνο τον παιδεραστή, η αφέλεια και η ελαφρότητα που αντιμετωπίζει την πραγματικότητα με συγκλόνισαν. Με το βιβλίο μπόρεσα να καταλάβω και την ψυχολογία του παιδεραστή και ακόμη συχνότατα σκέφτομαι τον Χάμπερτ το Χαμερπή όπως ο ήρωας αυτοχαρακτηρίζεται.
2 σχόλια:
Πολύ χαίρομαι για τη γνωριμία, αγαπητή Κωνσταντίνα. Όχι μόνο τα διαβάσματά μας συμπίπτουν χρονικά, αλλά και ως προς τη γνώμη γι' αυτά. Την "Απληστία" την άρχισα και την άφησα, δύσκολο βιβλίο, έχεις δίκαιο, δεν διαβάζεται "μονορούφι". θα τη συνεχίσω όμως.
Και εγώ χάρηκα για τη γνωριμία! Δεν σου κρύβω ότι το δικό σου ήταν το πρώτο Blog για βιβλία που επισκέφτηκα και μου έδωσε την ιδέα να προσπαθήσω να κάνω το ίδιο. Σε ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου