Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

Το όνομα του ρόδου

Το θεωρώ περιττό να γράψω την περίληψη ενός τόσο γνωστού βιβλίου. Η υπόθεσή του είναι γνωστή είτε από το πολυδιαβασμένο αυτό βιβλίο είτε από την ταινία για την οποία είχα ακούσει πολύ καλές κριτικές. Πάντως φαίνεται να έχουν δίκιο όσοι λένε ότι είναι το καλύτερο έργο του Έκο. Μου άρεσε περισσότερο από το Εκκρεμές του Φουκω, ενώ τα υπόλοιπα έργα του που έχω διαβάσει είναι δοκιμιακού χαρακτήρα.
Είναι ένα πολύκαλογραμμένο βιβλίο και η θεματολογία του ουτως η άλλως με συναρπάζει: βιβλία και βιβλιοθήκες. Η μαεστρία του Έκο όμως το κάνει αριστούργημα.

Ξεχώρισα έξι σημεία που στάθηκα περισσότερο:

  1. Αναζήτησα τη γαλήνη παντού και πουθενά δεν τη βρήκα, παρά σε μια γωνιά μ' ένα βιβλίο.
  2. Μέχρι τότε πίστευα ότι κάθε βιβλίο μιλούσε για πράγματα, ανθρώπινα ή θεία, που βρίσκονται έξω από τα βιβλία. Τη στιγμή εκείνη κατάλαβα ότι συχνά τα βιβλία μιλούν για βιβλία ή μαλλον είναι σαν να μιλούν μεταξύ τους.
  3. "Επομένως δεν έχετε μια μοναδική απάντηση στα ερωτήματά σας;" "Αν είχα Άντσο, θα δίδασκα Θεολογία στο Παρίσι" "Στο Παρίσι έχουν πάντα τη σωστή απάντηση;" "Ποτέ" είπε ο Γουλιέλμος, "είναι όμως απόλυτα σίγουροι στα λάθη τους"
  4. Να φοβάσαι ,Άντσο , τους προφήτες και αυτούς που είναι πρόθυμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, γιατί συνήθως παρασύρουν στο θάνατο πολλούς μαζί τους, συχνά πριν από τους ιδίους, και κάποτε αντί για αυτούς.
  5. Ισως καθήκον όποιου αγαπάει τους ανθρώπους είναι να τους κάνει να γελούν με την αλήθεια, να κάνει την αλήθεια να γελάει, διότι η μόνη αλήθεια είναι να μάθουμε να ελευθερωνόμαστε από το άφρονο πάθος της αλήθειας.
  6. Η τάξη που φαντάζεται ο νους μας είναι σαν ένα δίχτυ, ή μια σκάλα, που κατασκευάζεταιγια ν'αποκτηθεί κάτι. Αργότερα όμως πρέπει να πετάξουμε τη σκάλαδιότι ανακαλύπτουμε ότι, αν και στάθηκε χρήσιμη, δεν είχε κανένα νόημα.


6 σχόλια:

Vasilis Simeonidis είπε...

Νομίζω ότι η ουσία του βιβλίου βρίσκεται στο πέμπτο (5) απόσπασμα που παραθέτεις. Περισσότερο από κάθε άλλο (αστυνομική πλοκή, μεσαιωνική ιστορία, θρησκευτικό σχόλιο) διάβασα στο Όνομα του Ρόδου μια πραγματεία για το Γέλιο.

Συγνώμη για τις παραπομπές. (Θα ήταν πιο "κουραστικό" ένα copy-paste) http://users.dra.sch.gr/papangel/ph/books/books/sv.eko1.htm

Κων/να είπε...

Πράγματι, η κεντρική ιδέα αφορά το γέλιο. Παράλληλα μιλάει για τη χαρά της ανάγνωσης αλλά και τη μεγάλη της δύναμη.

Vasilis Simeonidis είπε...

Το μόνο που δε μου άρεσε ήταν ότι το βιβλίο είναι λίγο "στημένο" Εννοώ σα να γράφηκε με συνταγή και ακολουθώντας τεχνικές οδηγίες. Ας πούμε οι 666 σελίδες του δεν είναι σύμπτωση.
Βέβαια η αντοχή του στο χρόνο το δικαιώνει. (Αυτό είναι και ένα κριτήριο για να διαβάσω. Το "όνομα του ρόδου" το διάβασα το 2000 ενώ ήταν θέμα συζήτησης από το 1980 που κυκλοφόρησε και από το 1986 που έγινε κινηματογραφική ταινία)

Κων/να είπε...

Δεν πρόσεξα ότι ήταν 666 σελίδες, και δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα στημένο, για την ακρίβεια μου φάνηκε καλύτερο και από το Εκκρεμές του Φουκώ ππου με είχε ανθουσιάσει όταν το διάβασα πριν 5-6 χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με την Κω/να, υποθέτω ότι ο αριθμος των σελίδων παραλλάσσει από έκδοση σε έκδοση κι από μετάφραση σε μετάφραση. Δεν "ακούστηκε" άλλωστε ότι έδωσε αυ΄τη την εκδοτική οδηγία ο Έκο.
Σίγουρα είναι κάπωςς εγκεφαλικός, αλλά όχι σ' αυτό το έργο.
Δε μου φάνηκε καθόλου σαν συνταγή (πράγμα που θα το έλεγα π.χ. για τον "Κώδικα Ντα βίντσι")

Vasilis Simeonidis είπε...

Χριστίνα, "σύπτωση" πολλές φορές ονομάζουμε ότι δεν μπορούμε να βρούμε την αιτία του. Αν παραλλάσσει από έκδοση σε έκδοση και από χώρα σε χώρα είναι ένα ενδιαφέρον ζητούμενο.
Σαφώς και ο Εκο δε συγκρίνεται με τον Μπράουν (που αν συζητιέται και σε είκοσι χρόνια μπορεί να τον διαβάσω), όμως είχε ακουστεί τότε ότι χρησιμοποίησε τις δυνστότητες της τεχνολογίας (εκτός από τις τεχνικές του γνώσεις) για να γράψει το βιβλίο.