Σε παραλήρημα

Ένας Γενικός Γραμματέας αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας από το διαμέρισμά του. Δεν σκοτώνεται όμως, και τώρα στην εντατική μιλάει με τον εαυτό του σαν "σε παραλήρημα".

Πράγματι, μοιάζει πολύ με τη γνωστή υπόθεση Ζαχόπουλου, και είναι κατ' εμέ το βασικό μειονέκτημα του βιβλίου. Σοκάρει η τόσο σκληρή κριτική στα ήθη των καιρών μας και στις τρέχουσες αξίες με μια τόσο τραγική αφετηρία και σε ένα υπαρκτό πρόσωπο. Δεν είμαι πεπεισμένη όμως ότι έπραξε κακώς ο συγγραφέας, ίσως και να χρειζόταν. Κατά τα άλλα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στην ψυχολογία του έχοντα εξουσία που ταυτόχρονα είναι εξαρτημένος από άλλους, με περισσότερη εξουσία από τον ίδιο. Για τις εργασιακές, οικογενειακές, ερωτικές σχέσεις των ατόμων "με επιρροή" την οποία προβάλλουν σε κάθε ευκαρία.

"Και αυτή η κουφάλα - η Εξουσία εννοώ- είναι σκέτο δοαφθορείο. Πρόβατο μπαίνεις, λύκος λυσσασμένος βγαίνεις. Δηλαδή, αν δε σε πετάξουνε οι άλλοι στα Τάρταρα, γιατί δεν βγαίνεις ποτέ με τη θέλησή σπυ. Κίρκη που λέμε. Με το άγγιγμάτης η Εξουσία όλους μας μεταμορφώνεισε γουρούνια. Ναι, αλλά και αφροδισιακό όμως."

"Όταν φτάνεις στο χείλος του γκρεμού, οι μόνοι που στέκονται δίπλα σου είναι αυτοί που θα σε σπρώξουν. Για να σε σώσουν, όπως εμένα δηλαδή."